Prolog. Szmaragdowe marzenia.

Tafla przejrzystego, lśniącego w porannym słońcu - szkła, dzieli ją od przyszłości.

Stoi - sama w tłumie - oddzielona od świata gęstą plątaniną myśli.

W szmaragdowej sukience.

Czekoladowe oczy próbują wyłapać każdy, najmniejszy szczegół, każdy detal - szuka niedociągnięć?

Opuszcza powieki, fala wspomnień  zalewa umysł, przysłania to, co jest obrazami tego, co było.

Cofa się w czasie.

"Milion gwiazd przebija się przez zasłonę  nocy.

 Lodowaty podmuch wiatru przedziera się przez gęste, letnie powietrze.

Leży na miękkiej trawie.

Obok niego.

Patrzy w niebo.

Obserwuje.

Rozmyśla.

Ma tylko dziesięć lat.

Czarne sklepienie przecina złota smuga.

 Pierwsza w jej życiu - spadająca gwiazda.

- Masz jakieś marzenie?

Do czego wszyscy dążymy?

- Chciałabym... być szczęśliwa.

Bo są takie noce, gdy wszystkie marzenia mogą się spełnić. Mogą..

Świat tonie w ciszy."

Otwiera oczy. Mruga kilka razy, złudne obrazy nikną.

Wraca.

Delikatnie otwiera duże przeszklone drzwi. Drzwi do nowego życia. 
Wierzy, a wiara jest jedynym co jej pozostało, że to miejsce może stać się... jej miejscem.

Mówiłeś, że kiedyś je odnajdę, pamiętasz?
Ja pamiętam.

Od autorki;

 Kochani, wybaczycie mi to u góry.

To nie miało tak wyglądać, ale... nie mam już siły na poprawki.

Kocham was, najmocniej, wiecie? ♥